رَين، ختم و طبع‏

 گوش باطنش كر شده است، يعنى ديگر برگشت ندارد، ديگر شنوايى نخواهد داشت، اين را در منطق قرآن «رَين» مى‏ گويند، گاهى به آن «ختم» اطلاق شده است، و گاهى طَبْع گفته شده است.

 تا به اين حد نرسيده، موعظه اثر مى‏ كند. رفيق خوب اثر مى‏ كند. گاهى خودش وقتى كه كار خيرى كرد منشأ مى‏ شود كه از جانب خدا تنبّهى پيدا بكند، الهاماتى به او مى‏ شود، به قلبش القائاتى مى ‏شود. و همين امور ممكن است متنبه‏ اش كند و از خواب غفلت بيدار شود و رو به خدا برود، گاهى مى‏ شود كه شيطان را عقب سر مى‏ گذارد و به صراط مستقيم (اللَّه) مى‏ رود، اينها آثار حسنات است.

 امّا اگر به اين حد رسيد كه باطنش فلج شد و از كار افتاد، ديگر خلاص است. و به اين حد هم به واسطه معصيت مى‏ رسد؛ يعنى اين‏طور نيست كه يك بنده‏اى از بندگان خدا از ابتداى طفوليتش، از ابتداى بلوغش به حدّ «ختم» برسد، نه! خداوند او را آزاد خلق كرده و مى‏ تواند بنده خوب خدا باشد، از اولياء خدا باشد همين‏طور هم مى‏ تواند از اولياء شيطان بشود؛ يعنى امكاناتى كه دارد دو بُعدى است و دو جنبه دارد: «إنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إمَّا شَاكِراً وَ إمَّا كَفُوراً». ما انسان را خلق كرديم، راه خير و شرّ را هم به او ياد داديم؛ حالا يا شاكر است يا كفور. آزاد و مختار است، آزادىِ اراده دارد؛ مى‏ تواند راه خدا را برود، مى‏ تواند راه شيطان را برود، هر دوى اينها در اختيارش هست تا خودش چه‏ اختيار بكند. سوء اختيار داشته باشد يا حسن اختيار، بالأخره اگر ايمان آورد، اگر چه ايمانش ضعيف هم باشد  - ابتدايش اين‏طورى است كه صاحب نفس امّاره است  - نفسش او را بسيار امر به سوء مى‏ كند و سراغ بدى‏ ها مى ‏رود.

کتاب شوق وصال جلد 1 صفحه 8- تالیف آیت الله صافی (ره) – تحقیق و نشر موسسه فرهنگی صاحب الامر(عج)