ثمره حيات انسانى‏

 اين حيات، حيات ديگرى است، حياتى انسانى است. اين حيات، حركت دارد. اين حيات، منشأ حسّ و درك است، امّا اين درك با آن درك‏ ها فرق مى‏ كند. آن دركى كه قبلاً داشته است همه‏ اش در مقام اين بوده كه بفهمد چه چيز ضرر دنيايى دارد تا از خود دور كند، و چه چيز نفع دنيايى دارد تا جلب كند. حالا كه به اين حيات انسانى رسيد كارى به دنيا كه ندارد، هيچ، حتّى كارى به آخرت هم ندارد، اگر نماز مى‏ خواند براى بهشت رفتن نمى‏ خواند بلكه چون خدا امر فرموده است مى‏ خواند، بندگى خدا مى‏ كند. مى‏ داند كه او را بهشت مى‏ برند، امّا هدفش بهشت رفتن نيست. براى بهشت رفتن نماز نمى‏ خواند. براى بهشت رفتن انفاق نمى‏ كند. اصلاً در اين مسير نيست بلكه بخاطر اين است كه مى‏ داند خدا از اين كار خوشش مى‏ آيد، امام زمان -  عجل اللّه تعالى فرجه  - خوشش مى‏ آيد، مى‏ خواهد تحصيل رضاى حق بكند.

 فرقان در حيات انسانى

 وقتى نگاه مى‏ كنى مى ‏بينى اين اولياى خدا در ظاهر با ديگران فرقى ندارند، غذا مى‏ خورند، تجارت مى‏ كنند، درس مى‏ خوانند،مثل ديگران؛ لكن فضاى باطنشان، حيات انسانى دارد، يك عالَم ديگرى دارند، جور ديگرى هستند، دركشان درك ديگرى است. در منطق قرآن اينان «فرقان» دارند: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللّهَ يَجْعَل لَكُمْ فُرْقاناً»، قرآن مى ‏فرمايد اگر تقواى الهى پيشه كنيد، اهل تقوا باشيد، خداوند به شما «فرقان» مى‏ دهد؛ يك بينش خاصّى، يك ديد خاصّى، يك درك خاصّى كه به احدى نمى ‏دهد، اين فقط مال اهل تقواست.

 اگر افلاطون دهر باشد، در علوم مادّى اوّلين استاد باشد، اوّلين شخصيت علمى در تمام عالم باشد امّا اهل تقوا نباشد، اهل ايمان و عمل نباشد، اين ديد را ندارد، خيلى ديدها را دارد، امّا اين ديدى را كه خدا به متّقين وعده داده است، ديدى كه به درد حيات ابديش مى‏ خورد، ندارد.

کتاب شوق وصال جلد 1 صفحه 12- تالیف آیت الله صافی (ره) – تحقیق و نشر موسسه فرهنگی صاحب الامر(عج)