توبه هاى پياپى در آغاز راه
بعداً اگر نفسش در مقام اين بود كه پيروى از هوى نكند، گاهى پيروز مى شود و گاهى مغلوب. اوّلش اين طورى است؛ يعنى اوّل چنين است كه اگر معصيت از او سربزند، ناراحت نمى شود، چندان به حالش فرق نمى كند امّا بعد در اثر بندگىِ خداوند، وقتى معصيت از او سر مى زند ناراحت مى شود، نگران مى شود، شرم وجدانى پيدا مى كند، در مقام بر مى آيد كه توبه بكند. حالِ ابتدائيش اينطورى مى باشد؛ در مراحل اوّليّه، توبه مى كند و مى شكند! توبه مى كند و مى شكند! امّا اجمالاً دو باره توبه مى كند. معصيت كه از او سر مى زند ناراحت است. بعد توبه مى كند.
دستگيرى از انسان پس از غلبه بر غرايز
غلبه غرايز در انسان - مخصوصاً در جوانها - وادارش مى كند كه باز تخلّف بكند، معصيت بكند امّا باز پشيمان مى شود، همينطور در نزاع و جنگ داخلى است تا وقتى كه اين جنبه الهى غالب مى شود و مى رسد به اين حد كه مصداق صالحين مى شود. وقتى شد مصداق صالحين، آن وقت است كه دست عنايت الهى روى سرش مى آيد، دست عنايت حجّتِ زمان روى سرش مى آيد. ديگر او حساب استثنايى پيدا مى كند. حالا اين بنده را مى برند، دستگيرى از او مى كنند. قلبش نورانى مى شود. باطنش ملكوتى مى شود. اين انسان ديگر غير از ديگران است.
کتاب شوق وصال جلد 1 صفحه 10- تالیف آیت الله صافی (ره) – تحقیق و نشر موسسه فرهنگی صاحب الامر(عج)