(آمرزش گناهان آينده)

 اين كه گناهان گذشته و مهم تر از آن، گناهان آينده اش آمرزيده ميشود يعنى چه؟ در بعضى تعابير اين را ديديم. بايد توجّه كنيم كه اين معنايش اين نيست كه هر جنايتى بكند، هر خيانتى بكند، باز هم او را بهشت ببرند و گناهانش آمرزيده‏ شود، نه! بلكه معنايش اين است كه اين عمل به قدرى مهم است كه اگر واقعاً براى خدا باشد ولو اين كه كم باشد، تأثير زيادى دارد. «قليلُه كثير» عملى كه خالص‏باشد، كمِ آن هم خيلى است، عملى هم كه قاطى داشته باشد هزارتاى آن هيچ است. معروف است كه ميگويند «هزارتا گنجشك با اين زاغ و زوغشان نيم مَنْ هم نميشوند». اعمالى كه خلوص در آنها نيست هر چقدر هم زياد باشد وزنش كم است. ارزشش كم است. اگر عملى واقعاً خالص براى خدا باشد آن هم مثلاً يك چنين عملى يعنى احياى شب نيمه شعبان، شب ولادت حجّت وقت‏ عليه السلام، يك چنين بازدهى دارد. يعنى اين عمل با اين خصوصيت آدم را ميسازد. زمينه روحى او مساعد ميشود. جورى ميشود كه ديگر بعداً گناهى كه قابل آمرزش نباشد از او سر نميزند.

 چنين آدمى درست درمان ميشود. انسانى ميشود با محتواى انسانيّت. يعنى همين عمل، او را راه مياندازد. روى غلطك ميافتد. وقتى راه افتاد هم‏مشمول عنايت خاصّه رسول خدا و ائمّه هدى و امام زمان‏ عليه السلام قرار ميگيرد. از او دستگيرى ميكنند و از گناهان آينده نجاتش ميدهند.

 حجّ هم همین طور است. حجّ هم مراتبى دارد. بعضيها نتيجه حجّ‏شان اين است كه «كيوم ولدتْهُ اُمُّه» يعنى مثل بچّه ای ميشوند كه تازه به دنيا آمده باشد. بچّه ای كه تازه به دنيا آمده باشد هيچ گناهى در پرونده اش وجود ندارد.

 حجّ شيعه در صورتى كه قبول شود كمترين نتيجه اش اين است. اگر حجّش براى خدا باشد بهشت بر او واجب ميشود، گناهان گذشته و آينده اش آمرزيده ميشود، يعنى اين عمل عبادى يك عملى است كه اين بنده را راه مياندازد، با خدا رفيقش ميكند و با اولياى خدا ارتباطش را بر قرار ميسازد. وقتى با آنها مرتبط شد، دنبال آنها راه ميرود. حالا اگر گاهى گناه كوچكى هم از او سربزند قابل عفو است. اين است معناى اين كه گناهان گذشته و آينده اش آمرزيده ميشود.

 حالا اين ماهِ به اين عزيزى و به اين شريفى در برابر ماست. اين را هم نگوييد كه نميتوانيم و نميشود و همّت ميخواهد و ما نداريم. نه! آدم اهميّت مطلب‏را اگر درك بكند و بفهمد كه اين شب چه شب عزيزى است و چه بازدهى و نتايجى دارد و چقدر ميتواند در آن با خدا و اولياى خدا ارتباط بر قرار كند و چقدر ميتواند گرفتاريهاى ما بعدش كه بالاترين آنها همين است كه ازرحمت خدا و از اولياى خدا و از امام زمان‏عليه السلام فاصله گرفته ايم، با آن برطرف نمايد، نميتواند نسبت به اين شب بيتفاوت باشد. همه ما ميتوانيم. همّت ميخواهد. توجّه ميخواهد. اين كه ميگويند خواستن توانستن است تا حدّى حقيقت دارد.

 اگر گويى كه بتوانم برو زين رو كه بتواني

اگر گويى كه نتوانم برو بنشين كه نتواني

 اگر بگويد ميتوانم، تصميم گيرى قطعى ميكند و دنبالش ميرود و انجام‏ميدهد، ولى اگر بگويد نميتوانم، تصميمش را هم نميگيرد.

 مؤمن بايد همّتش عالى باشد. اگر همّت كرد كه اين شب را احيا بدارد و نخوابد و مقدّماتش را فرا هم كند و به عبادت خدا بپردازد اين همه برايش بازدهى دارد. چه لذّتى بالاتر از لذّت مناجاتى كه در اثر توبه حقيقى نصيب انسان ميشود. حديث دارد كه: «ادني ما اصنع بالعبد اذا آثر شهوته على طاعتى اَنْ احرمه لذيذ مناجاتى»؛ كمترين چيزى كه خدا با آن بنده اش را عذاب ميكند، در صورتى كه بنده اش رغبات و تمايلات نفسانيش را بر خدا اختيار كند يعنى تمايلات نفسانى و شهواتش را بر اطاعت خدا مقدّم بدارد، اين است كه لذّت مناجاتش را از او سلب ميكند.

 مناجات خدا لذّت دارد. اهلش لذّت ميبرند. از مناجات با خدا و از توسّل به اولياى خدا كيف ميكنند، شكفته ميشوند، قلبشان نورانى ميشود. اگر انسان هوا را بر خدا ترجيح دهد و شهوت را بر اطاعت مقدّم بدارد، لذّت مناجات از او سلب ميشود. وقتى كه از اطاعت و بندگى لذّت نبرد نميتواند شب را احيا بدارد.

کتاب شوق وصال جلد 2 صفحه 713- تالیف آیت الله صافی (ره) – تحقیق و نشر موسسه فرهنگی صاحب الامر(عج)