در این روز در سال 4 هجری آقای شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان،اشکهر مؤمن،امام زاهد عابد،شهید غریب،عطشان نینوا حضرت اباعبدالله الحسین الشهید علیه السلام عالم را به نور خود منور فرمود.اقوال دیگر در ولادت آن حضرت پنجم شعبان و سی ام ربیع الاول و دوازدهم رجب است.نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است.پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین علیه السلام و مادشان حضرت ولیّة الله و خاتون دو سرا صدیقه کبری فاطمه زهرا علیها السلام است.کنیۀ آن حضرت ابوعبدالله و کنیۀ خاص آن حضرت ابوعلی است.القاب حضرت الشهید،السعید،السبط الثانی،الامام الثالث،الرشید،الطیب،الوفی،السید، الزکی،المبارک،تابع لمرضات الله است(1).هنگامی که خبر ولادت آن حضرت به پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله رسید به خانۀ امیرالمؤمنین علیه السلام آمدند و به اسماء فرمودند تا مولود را بیاورد.اسماء حضرت را در پارچه ای سفید پیچیده و خدمت رسول اکرم صلی الله علیه و آله آورد.پیامبر صلی الله علیه و آلهدر گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ اقامه فرمودند(2).روز اول یا هفتم ولادت امین وحی الهی فرود آمد و عرض کرد«سلام خداوند بر تو باد ای پیامبر،این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شبیر نام بگذار،که به عربی حسین گفته می شود.چون علی علیه السلام برای شما بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه شما خاتم پیامبرانی»(3)به این ترتیب نام پر عظمت حسین از جانب پروردگار برای دومین فرزند فاطمه علیها السلام انتخاب شد.در این روز ملائکه آسمانها برای عرض تهنیت به مناسبت این ولادت خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله رسیدند و از خاک قبر ان بزرگوار برای پیامبر صلی اله علیه وآله آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.یکی از معجزات روز ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن امام مظلوم برد و خداوند او را بخشید و او را به مقام قبلی اش بازگردانید(4).آن حضرت شش سال و چند ماه با جد گرامی خود رسول اکرم صلی الله علیه وآله بود.مدت سی سال با پدر بزرگوار خود مولای متقیان امیرالمؤمنین علیه السلام زندگی کرد،و در جنگ جمل،صفین،و نهروان شرکت داشت(5).در دوران زمامداری غلصبانه عمر،امام حسین علیه السلام در سن ده سالگی وارد مسجد شد و خلیفۀ دوم را بر منبر پیامبر صلی الله علیه وآله مشاهده کرد که سخن می گفت از منبر بالا رفت و فریاد زد:«از منبر پدرم فرود آی»(6)بعد از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام همراه و شریک رنجهای امام حسن علیه السلام بود و شاهد بود که معاویه و دیگر منافقین و کافران چگونه دهان آلوده خود را به بدگوئی پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین و برادرش امام حسن علیه السلام می گشایند.پس از آنکه امام مجتبی علیه السلام را مظلومانه شهید کردند امامت به آن وجود سراپا جود رسید.و بعد از مصائب و اذیتها و زخم زبانها در روز عاشوراء آن حضرت را به شهادت رسانیدند.

1-بحار النوار جلد 43 صفحه 237

2-امالی شیخ طوسی جلد 1 صفحه 337

3-معانی الاخبار صفحه 57

4-فیض العلام صفحه 337

5-الاصابة جلد 1 صفحه 333

6-الاصابة جلد 1 333