امام المتقین امیرالمومنین علیه السلام در شب بیست و یکم ماه رمضان مقارن طلوع فجر به شهادت رسید در حالی که از سن مبارک حضرتش 63 سال گذشته بود.در بیستم ماه رمضان اثرات سم در پاهای مبارک امیرالمومنین علیه السلام ظاهر شد و پاهای مبارک ورم کرد در شب بیست و یکم اثر زهر بر بدن مبارک امیرالمومنین علیه السلام بسیار شد.حضرت فرزندان و اهلبیت خود را جمع کرد و با آنها وداع نمود و وصیتهای خود را فرمود در آن شب هر چه خوردنی و آشامیدنی آوردند تناول نفرمود و لبهای مبارکش به ذکر خدا حرکت میکرد و مانند مروارید عرق از پیشانی نازنینش میریخت و با دست مبارک خود آن را بر طرف میکرد.به امام مجتبی علیه السلام فرمود:تو را به برادرت حسین علیه السلام وصیت میکنم به فرزندان دیگر که از فاطمه زهراء علیها السلام نبودند فرمود شما را وصیت میکنم به اطاعت از حسن وحسین وسپس فرمودند خداوند شما را صبر نیکو کرامت فرمایند امشب از میان شما میروم و به حبیب خود محمد مصطفی صلی الله علیه وآله ملحق میشوم چنانچه مرا وعده داده است،صدای گریه از اهلبیت بلند شد آنگاه دستوراتی در مورد غسل،کفن،نماز و محل دفن به امام مجتبی علیه السلام فرمودند و با امام حسین علیه السلام و حضرت زینب علیها السلام کلماتی از کربلا فرمودند.بعد از وداع با همگان دست و پای مبارک را به طرف قبله کشیدند و فرمودند«اشهد ان لا الله الا الله وحده لاشریک له و اشهاد ان محمد عبده و الرسوله»و چشمان مبارک را بستند و بهشت را به قدوم خویش مبارک فرمودند.بعد از نماز بر آن حضرت توسط امام مجتبی علیه السلام مقداری از زیر تابوت را کندند و قبری آماده یافتند که داخل آن لوحی مسی یا سفالی بود و بر آن نوشته شده بود بسم الله الرحمن الرحیم این قبری است که نوح پیامبر برای بندۀ صالح خدا علی بن ابی طالب علیه السلام حفر نموده است.بدن مطهر آن حضرا را دفن نمودند و حسب وصیت آن حضرت قبر مطهرش را مخفی نمودند تا در زمان هارون بر همگان معلوم شد.وقتی خبر شهادت امیرالمومنین علیه السلام به عایشه رسید چنان خوشحال شد که بر اختیار شعری خواند و سپس گفت چه کسی علی را کشت؟ جواب دادند ابن ملجم گفت خاک بر دهانش مباد(کنایه از این که خوب کاری کرد)(1)
1- تذکرة الخواص ابن جوزی صفحه 165