یکی از نام های ماه مبارک صیام«رمضان»است.رمضان از نام های خداوند منان است.ماه رمضان یعنی،ماه خداوند لذا در احادیث آمده است که نگوئید رمضان آمد و رمضان رفت.بلکه بگوئید در ماه رمضان(1)مرحوم طریحی از شهید اول نقل کرده که در کتاب«نکت الارشاد»فرموده است هر بگوید«رمضان»و ماه را به آن اضافه نکند صدقه بدهد و یک روز به عنوان کفاره روزه بگیرد.(2)گلواژۀ«رمضان»از ریشه«رَمَض»به معنای گداخته شدن ریگهای بیابان در اثر تابش آفتاب است در ماه رمضان نور معرفت و محبت الهی به دلهای اولیاء الهی می تابد.تابش متصل انوار الهی تأثیری همانند تابش آفتاب در آن دلها می کند.ای دلها به یاد وصال و قرب خدا و از ترس ابتلا به هجران او مشتعل می شود و بدنهای آنها در اثر عبادت و مجاهدت عبودیت گداخته می گردد و در روزهای طولانی حرارت تشنگی و گرسنگی نیز بر آن افزوده می شود.از دیگر معانی«رمض»باران پاییزی است که بر زمین خشک وتفتیده ببارد بارش رحمت الهی در ماه رمضان دلهای مؤمنان را سیراب نماید و قلوب بندگان را از تیرگی معاصی بزداید.از دیگر اسامی ماه رمضان(شهر الصیام:ماه روزه)(شهر الاسلام:ماه اسلام)(شهر الطّهور:ماه پاکیزگی)(شهر التّمحیص:ماه خالص شدن و پاک شدن)(شهر القیام:ماه شب زنده داری).امام صادق علیه السلام همواره در آستانه ماه رمضان به فرزندان خود توصیه میکرد و میفرمودند:چون ماه رمضان وارد شود خود را به تلاش و کوشش وا دارید که روزی ها در آن تقسیم میشود اجل ها در آن نوشته میشود،اسامی حاجی ها در آن ثبت می گردد و در آن شبی هست که عبادت در آن از عبادت هزار ماه بهتر است.(3).

1-اصول کافی جلد 4 صفحه 70

2-مجمع البحرین جلد 4 صفحه 209

3-الفقیه جلد2 صفحه 61