حديث جالبى در «سفينة البحار» در مادّه «نور» است:

 «عن ابى خالد الكابلى قال سألت ابا جعفرعليه السلام عن قوله تعالى: «فآمنوا باللَّه و رسوله و النّور الّذى انزلنا»؟ فقال يا ابا خالد: النّور و اللَّه الأئمة من آل محمّدٍ إلى يوم القيامة».

 ابى خالد كابلى گفت از امام باقرعليه السلام سؤال كردم درباره نور در اين آيه شريفه، حرت فرمود:

 نور در آيه شريفه همين ائمّه اند؛ يعنى تا قيامت همين ائمّه هستند. در هر زمانى امام همان زمان است و الآن، نور، امام زمان حضرت بقية اللَّه روحى له الفداء است.

 «يا ابا خالد هم و اللَّه نور اللَّه الّذى أنزل و هم و اللَّه نور اللَّه فى السّماوات والأرض»، اينها نور خدا هستند. اينها، ائمّه اطهارعليهم السلام نور خدا در آسمان و زمين هستند.

 «يا ابا خالد و اللَّه لَنور الإمام فى قلوب المؤمنين أنور من الشّمس المضيئة بالنهار و هم و اللَّه ينوّرون قلوب المؤمنين»؛ نور امام در قلوب مؤمنين از نور خورشيدى كه تمام عالم را روشن كرده نورانى تر است.

 «ويحجب اللَّه نورهم عمّن شاء فتظلم قلوبهم»؛ غير اهل ولايت دل هايشان تاريك است. خدا حجاب قرار مى دهد، اين نور به قلب اينها نمى تابد، غير اهل ولايت از اين نور محرومند.

 «واللَّه يا ابا خالد لا يحبّنا عبد و يتولّينا حتّى يطهر اللَّه قلبه»؛ اى ابا خالد هيچ بنده اى نيست كه ما را دوست بدارد و ولايت ما را بپذيرد مگر اين كه خدا دلش را و قلبش را پاك مى كند؛ يعنى ديگر انجاس و رذايل را مى برد و دل پاك مى شود.

 «ولا يطهر اللَّه قلب عبد حتّى يسلّم لنا و يكون سلماً لنا»؛ خداوند دل را پاك نمى كند تا وقتى كه اين بنده تصديق مقام ولايت بكند، باطناً قبول داشته باشد نه لفظى و زبانى و نسبت به دستورات ائمّه تسليم باشد.

 «فإذا كان سلماً لنا، سلّمه اللَّه من شديد الحساب و آمنه من فزع يوم القيامة الأكبر»؛ وقتى كه به اين حد رسيد كه نسبت به ما سلم بود و از خودش مايه نگذاشت و هر دستورى ما داشتيم پيروى كرد و هوا و هوس را كنار گذاشت ديگر روز قيامت حسابش صاف است. و از آن حساب سختى كه ديگران روز قيامت دارند معاف است، سالم عبور مى كند هم چنين از فزع روز اكبر كه بزرگ ترين روز در عالم آخرت است مأمون و محفوظ است.

 پس روشن شدن قلب ها و طهارت دل ها كه بر اثر محبّت خدا مى آيد به واسطه ولايت و اتّصال و پيوند به مقام ولايت است و راه آن توجّه است؛ توجّه مداوم.

 مگرخضر مبارك پى درآيد

ز يمن دولتش كارى برآيد

 مگر خضر مبارك پى تواند

 كه اين تنها بدان تنها رساند

 در هر زمانى بايد با حجّت وقت، با امام زمان پيوند برقرار كرد، بايد سيم را متّصل كرد.

 اتّصال به وسيله چيست؟ انسان اگر خواست با مقام ولايت اتّصال پيدا كند، اگر خواست با خدا ارتباط بر قرار كند آسان است؛ خيلى آسان.

 راه آن توجّه به خداست. توجّه هم اختيارى است. همان لحظه اى كه حقيقتاً در سِرّش و در قلبش به ياد خدا مى افتد، همان لحظه اى كه توجّه به امام زمان پيدا مى كند، همان وقت سيمش متّصل مى شود.

 انسان وقتى كه توجّه كرد و ارتباط بر قرار شد، در همان حال توجّه، ناخود آگاه دلش روشن مى شود و آن نتيجه اى را كه بايد بگيرد، مى گيرد. البتّه اين توجّه موقّت، گاهى هست، گاهى نيست، امّا وقتى ادامه پيدا كرد و دائمى شد، همه چيز پيدا مى كند، اين هم با ارتباط با امام زمان عليه السلام پيدا مى شود و تا ارتباط بر قرار نشود، هيچ فايده اى ندارد.

کتاب شوق وصال جلد 1 صفحه51- تالیف آیت الله صافی (ره) – تحقیق و نشر موسسه فرهنگی صاحب الامر(عج)